Πριν θκυο εβδομάδες, έτυχε να πάω στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας για ένα περιστατικό. Παρκάρω το αυτοκίνητο, μπαίνω μέσα στην αίθουσα αναμονής, εγίνετουν πανικός.
Θα είχε κοντά στα 150, 200 άτομα. Κανένας εν εφαίνετουν σοβαρά. Για καλή μου τύχη ήβρα έναν παρέα νοσοκόμο τζιαμαί. "Μα ντα μπου γίνεται ολάν πόψε δαμαί;" ερώτησα γεμάτος περιέργια.
"Έτο φίλε μου, όποιος αψιουριστεί νομίζει ότι έπιασε την γρίπη των χοίρων", λαλεί ο παρέας τζιαι κάμνει μου νόημα πως εν να μου πάρει ώρα στην αναμονή.
Ξαφνικά, ακούω μιαν να τσιριλλά. Ήταν να φυρτεί. "Βάρτε με μέσα τωρά, εν μπορώ άλλο", επαούριζε υστερικά.
Την ίδια ώρα έφτασε ασθενοφόρο τζιαι εβουρήσαν μέσα με κάποια γυναίκα πάνω στο κρεββατούι. Τι ήθελε να δει τούτη τη φάση η υστερικόπελλη. Έπιασεν την η κρίση.
"Πονώ την τζιεφαλή μου, καταλαμβαίνετε; Τούτην γιατί την εβάλετε μέσα τζιαι μένα κρατάτε με δαμαί τόσες ώρες να υποφέρω";
Α μάνα μου γλώσσα. Ήντα μόνο που τες παουρκές που έβαλεν, εφαίνετουν πως εν είχε τίποτε. Απλά η αμπαλατοσύνη της ήταν τέθκοια, που είχε την απαίτηση να παραβλέψουν οι γιατροί ούλλα τα περιστατικά που επροηγούνταν, ούτως ώστε να εξυπηρετηθεί η δεσποσύνη!
Τέλος πάντων, άμαν ετελειώσαμε που τις πρώτες βοήθειες, εκαταλήξαμε στο συμπερασμα πως είμαστε πολλά πίσω ακόμα που την Ευρώπη. Τζι εξάλλου, σιγά μεν μας πιάσει η γρίπη των χοίρων. Δαμέσα ούλλοι γάροι είμαστε, εν έχουμε έτσι φόβο!
No comments:
Post a Comment