Μόλις εσχόλασα που τη δουλειά, είπα να το παίξω έξυπνος τζιαι να πιάσω τα καντουνούθκια για να πάω σπίτι μου, για να γλυτώσω την κίνηση (σαν κλασικός κυπραίος).
Μπαίνω στα στενοκάντουνα, βρίσκω έναν αμπάλατο. Επάρκαρε μέσα στην μέση του δρόμου, άψε τα τέσσερα τάχα για να καρτερώ εγώ τζι άλλο 4-5 αυτοκίνητα που ήταν πίσω μου για να πάει στο περίπτερο.
Καλά ρε κουμπάρε. Σταματάς μέσα στη μέση της στράτας για να πιάσεις τσιάρα; Τόσον ανάγκη τα έshεις; Τζι άτε, πες να τον καρτερούμεν τον άνθρωπο, εν ανάγκη να γεμώσει αμάν-αμάν τους πνεύμονες του νικοτίνη.
Έλα όμως που άρκεψε ο που πίσω να παίζει πουρού;
Ε, τζι αμέσως εν τζιαι εθέλαν πειν οι υπόλοιποι. Αρκέψαν τζιαι τζίνοι να φακκούν τις πουρούες τζιαι να παουρίζουν όπως τους λοχαγούς που είχαμε στο στρατό, που άμαν εφωνάζαν επετάσσουνταν φτύμματα, εγίνουνταν ολοκότσινοι τζιαι εφαίνετουν η φλέβα του λαιμού τους.
Εντάξει, εν τους αδικώ. Αλλά ρε κουμπάρε ok. Εν τζιαι εν κουφός τούτος που επήε στο περίπτερο. Απλά εν βλάκας. Σαμπώς τζι εν έχει άλλα περίπτερα η Χώρα. Ολάν κάθε 2 βήματα έχουμεν τζι ένα. Διαφόρων μεγεθών, που κοντέφκουν ακόμα τζιαι τα mini-markets (τούτα εν τα high-class περίπτερα by the way, εν τα αρκοντικά).
Τζιαι φκαίνει που λέτε ο παρέας πόξω που το περίπτερο με το πακέτο στο στόμα τζιαι να μάσιεται να βάλει τα ριάλια του στο πορτοφόλιν του. Αμέσως εσταματήσαν οι πουρούες τζιαι ο πισινός εθώρουν τον που το καθρεφτούι πως είχε πάνω του ένα πλατύ χαμόγελο δικαίωσης, πως τάχα τον ετάραξεν τζι έκαμεν τον να βουρήσει άρον-άρον που το περίπτερο. Αλλά μέσα στην αναισθησία ο άλλος, αννοίει την πόρτα, μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο, προχωρούμε καμιά 10ρκά μέτρα τζιαι σταματά!
Εσταμάτησε να μιλήσει νιού γνωστού του που επερνούσε περπατητός αγκαλιά με μια ρωσίδα. Η πλάκα δαμαί ήταν πως τούτος ο τύπος επερπάταν περήφανα, παντές τζιαι εν για τη φάτσα του που τον ήθελε η ρωσίδα. Αν κρίνω που τες Αρμανιές που εφορούσε τζιαι που το χρυσό του ρολόι, μάλλον εν για την πούγκαν του. Το κορόιδο…
Α, σημειώστε πως το κοπέλλιν που οδήγαν είχε τα ράδια του στη διαπασών, τζιαι επειδή το IQ του ήταν όπως του παπουτσόσυκου, αντί να το χαμηλώσει εφώναζε για να τον ακούσει ο άλλος (τζι εμείς που ήμασταν πίσω του).
Anyway, τζιαι πιάνουν κουβέντα τα κοπέλια σαμπώς τζι εν έχει ουρά πίσω τους. Σημειώστε πως τα αυτοκίνητα πίσω μου επολλύναν. Αρκέφκει ο τελευταίος της φάλαγγας που εδημιουργήθηκε να παίζει πουρού, δίνοντας έτσι το σύνθημα για να αρκέψουν ούλλοι.
Τζιαι επειδή σίουρα εδιερωτηθήκετε τι ελάλεν, να σας πω μόνο πως ελάλεν ότι εθκιανέφκετουν να δει καμιά γκόμενα, αλλά εν είχε τίποτε (ε πού να βρεις γεναίκα ρε αφού έχει 10 λεπτά σχεδόν είσαι ένα τόπο τζι εν έχει ψυshήν στα στενοσόκακα).
Αλλά χαβάν οι παρέες. Η Ρωσίδα αντράπηκε τζιαι εθώρεν χαμαί, οι άλλοι εχαχανίζαν με τες κουβέντες που εκόφκαν τζιαι οι άλλοι ατού να παίζουν πουρού. Μάλιστα ένας είχε τζιαι την φαεινή ιδέα να παίξει με φάλτσο ρυθμό το ρυθμό που κάμνουν οι οπαδοί άμαν νικά η ομάδα τους (τζιαι κάτι άλλοι αμπάλατοι άμαν συνοδέφκουν το αυτοκίνητο του γαμπρού τζιαι της νύφης – τι σχέση έχει ο φούρπος με το γάμο εν εκατάλαβα ακόμα).
Πρέπει να μας άκουσε ούλλη η Λευκωσία τζι αποφασίσαν να συνεχίσουν την κουβέντα τους στο cafe «Επί Τόπου» (είχαν διαφωνία αν θα έπρεπε να τα πουν στο bingo του Εθνικού Άσσιας)…
No comments:
Post a Comment